ဆရာမရွိဘဲ တရားအားထုတ္ခ်င္ရင္ ဘာေတြ သိထားရမွာလဲ
ဒကာ။ ။ တရားျပေပးမည့္ ဆရာမထားဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္အားထုတ္ခ်င္တဲ့ သူဟာ ဘယ္လို အၾကား အျမင္ အသိ သုတေတြနဲ႔ ျပည့္စံုထားရမွာလဲ ဆရာေတာ္၊ က်မ္းစာမွာ ၫႊန္ျပမႈမ်ား ရွိပါသလား သိပါရေစဘုရား။
ဆရာ။ ။ အင္း…. ၀ိသုဒၶိမဂ္ဆရာ မွာၾကားတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာမရွိဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားထုတ္မည့္ပုဂၢဳိလ္ဆိုရင္ သီလနဲ႔ျပည့္စံုရမယ္၊ ေနာက္ ခႏၶာ အာယတန ဓါတ္ ဣေႁႏၵ သစၥာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နာမ္႐ုပ္တို႔ ျဖစ္လာပံု မူလအေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးစတဲ့ သစၥာနဲ႔စပ္တဲ့ ဓမၼသေဘာေတြကို ေက်ပြန္စြာ ေလ့လာဖတ္ မွတ္ သင္ၾကားထားရမွာ ျဖစ္တယ္၊ သူရဲ႕ဆရာဟာ ပရိယတၱိ စည္းမ်ဥ္းပဲ၊ အဲဒီပရိယတၱိက ျပေပးေနတာပဲ။
လိုရင္း အခ်ဳပ္ကေတာ့ နာမ႐ူပ ပရိေစၧဒဉာဏ္နဲ႔ ပစၥယ ပရိဂၢဟဉာဏ္ကို ပိုင္ႏိုင္ေက်ပြန္စြာ ျပဳလုပ္ထား ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တရားအားထုတ္ေနတဲ့အခါမွာ မဂ္တု ဖိုလ္တုေတြက အဟုတ္ႀကိဳးစားတဲ့သူအဖို႔ အဟုတ္တကယ္ မဂ္ဖိုလ္ထင္မွတ္ရေအာင္ ႐ႈပ္ေထြးစြာ ေပၚေပၚလာတတ္ၾကတယ္၊ အဲဒီလိုေပၚလာရင္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္သုတနဲ႔ ရွင္းလင္းဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါပဲ၊ တယ္ေတာ့မလြယ္လွဘူး၊ မဂ္တုမဂ္ စစ္ အဆံုးအျဖတ္ေပးဖို႔က ပရိယတၱိအေျခခံ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ အင္မတန္လိုပါတယ္၊ ယင္းဟာ ေယာဂီရဲ႕ ဆရာပါပဲ၊ ခုေခတ္မဂ္တု ဖိုလ္တု ရဟႏၲာေတြ ရွိတယ္ေနာ္။
ဒကာ။ ။ အထူးပဲ အားရေက်နပ္ပါၿပီဆရာေတာ္၊ တခ်ိဳ႕က တရားအားထုတ္တာဟာ စာေပပရိယတၱိ ေတြမလိုပါဘူး၊ စာခံေနရင္ တရားမတက္ႏိုင္ဘူးဟု စာေပေတြကို ပယ္ပယ္ေနၾကလို႔ပါ ဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ အဲဒီသူေတြက အပါယ္သြားမည့္ အပယ္သမားေတြျဖစ္တယ္၊ ပရိယတၱိစာေပကို ပယ္ရင္ သာသနာကြယ္မွာပဲ ဒကာႀကီးတို႔။
No comments:
Post a Comment