သမၼာဒိ႒ိစက္တစ္လံုး၏ တန္ဖိုး

သမၼာဒိ႒ိစက္တစ္လံုး၏ တန္ဖိုး

+ သမၼာဒိ႒ိစက္တစ္လံုးသည္ ေလာကသားအားလံုးတို႔အား အေကာင္းဆံုးသုခကို ေပးသြားႏိုင္၏။ + သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္တရား ရွိထားသူကား စၾကရတနာပိုင္ရွင္ေလးကၽြန္းသက္ႏွင္း စၾကာမင္းႀကီးတို႔၏ ဂုဏ္ထက္ပို၍ ျမင့္ျမတ္၏။ + သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္တရားမရွိသူကား ေလာကစက္ မလည္ႏုိင္ေပ။ + ေလာကစက္ သြက္သြက္ မွန္မွန္လည္ႏိုင္မွ စၾကာမင္းျဖစ္၏။ + သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္စက္ တစ္လံုးလည္လွ်င္ ေလာကစက္ အားလုံးလည္၏။ + နိဗၺာန္မဂ္ ဖိုလ္စက္လည္း လည္ခြင့္ေရာက္၏။ + သို႔ေသာ္ နိဗၺာန္ မဂ္ ဖိုလ္ မလိုသူတို႔ကား ဤသုေတသန သမၼာ မဂၢဂၤ ပဥႇာ က်မ္းျမတ္ႏွင့္ လံုး၀မပတ္သက္ေခ်။

အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္ၾသဘာသာဘိ၀ံသ

Tuesday, December 14, 2010

အဓိ၀ါသနခႏၲီနဲ႔ အႏုေလာမခႏၲီဟာ ဘယ္လို ထူးျခားသလဲ


အဓိ၀ါသနခႏၲီနဲ႔ အႏုေလာမခႏၲီဟာ ဘယ္လို ထူးျခားသလဲ

ဒကာ။           ။ ခႏၲီတရားေတာ္နဲ႔စပ္ျပီး ေဟာၾကားေတာ္မူၾကတဲ့အခါ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ားကလည္း အဓိ၀ါသနခႏၲီအျမဲရွိေနဖို႔ အေရးၾကီးတယ္တဲ့။ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္တို႔ကလည္း အႏုေလာမခႏၲီရွိဖို႔သာ အေရးၾကီးတယ္တဲ့၊ အဲဒီ ခႏၲီႏွစ္ပါးရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္မ်ားကို ခြဲျခား မိန္႔ၾကားပါဦး ဆရာေတာ္။
ဆရာ။           ။ အင္း….အဲဒီ ခႏၲီတရား ႏွစ္ပါးလံုးဟာ အေရးၾကီးတာခ်ည္းပဲ၊ ေလာကမွာ ခႏၲီတရား မရွိတဲ့သူဟာ မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ မျပီးစီး မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူးပဲ၊ သူတပါးအတြက္ ဆိုတာ ေ၀းေရာပဲ၊ ကဲ…မွတ္ပါ။
(၁)     အဓိ၀ါသနခႏၲီ- ဆိုတာက၊ မိမိအား သူတပါးတို႔က ကဲ့ရဲ႕ျခင္း, ရႈတ္ခ်ျခင္း, အျပစ္ေျပာျခင္း, ဆဲေရးျခင္း, စြပ္စြဲျခင္း, ျပစ္မွားျခင္း, ခ်မ္းေအးျခင္း, ပူေလာင္ျခင္း, ဆာေလာင္ျခင္း စတဲ့ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲမႈ တခုခု အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တဲ့အခါမွာ စိတ္မပ်က္ဘဲ စိတ္အားတက္စြာနဲ႔ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ျခင္း စြမ္းအားသတၱိရွိထားရမယ္တဲ့၊ သည္အခါမ်ိဳးမွာ ဇြဲလံု႔လ ၾကိဳးစားအာထုတ္မႈ ၀ီရိယကို အေလွ်ာ့မေပးျခင္းဟာ အဓိ၀ါသနခႏၲီပဲ။
(၂)     အႏုေလာမခႏၲီ ဆိုတာကေတာ့၊ ၀ိပႆနာတရား အာထုတ္ရႈမွတ္တဲ့ ေယာဂီဟာ ရုပ္နာမ္တို႔ ျဖစ္ပ်က္မႈ ဥဒယ၀ယ ဉာဏ္ကစျပီး ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာ၏ မခံသာေအာင္ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡသစၥာ အမွန္တရားေတြကို မုခ်ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ အဲသည္အခါမ်ိဳးမွာ…..
          မခံသာ မွန္ပါ၏ သည္တရား၊ အတၱကိုပယ္ခြာလို႔ သည္းခံကာ ရႈမွတ္ပြားရင္ နိဗၺာန္သို႔လား။
ဟူေသာ ၀ိပႆနာအထြတ္အထိပ္ဆရာပ႑ိတ္တို႔၏ ညႊန္ၾကားသြားတဲ့နည္းနယအတိုင္း ကိုယ္တြင္း အဇၩတၱ၌ေပၚလာတဲ့ ဒုကၡသစၥာကို ပိုင္းျခားရႈမွတ္ပြားမ်ားရင္း ေသလုမတတ္ တိုးတိုးဆိုးဆိုးျပီး မခံသာေအာင္ ေပၚေပၚလာတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡတရားစုကို အျပံဳးမပ်က္တဲ့ ေသာမနႆဉာဏ္နဲ႔ ရုပ္နာမ္ဓမၼတို႔က ဆင္းရဲတာျဖစ္ေပၚလာျပီး ပ်က္ပ်က္သြားတာ ငါမပါ, ငါမရွိ, ငါမဟုတ္ ဟု အတၱဒိ႒ိ သကၠာယဒိ႒ိ တို႔ကိုျဖဳတ္ကာ သည္းခံျပီးေတာ့သာ ရႈမွတ္ပြားမ်ား၍ ေနရမည္တဲ့။
          အဲသည္လို မတြန္႔မရြံ႕ မဆုတ္မယုတ္ အဟုတ္တကယ္ သည္းခံျပီးေတာ့ ရႈမွတ္ရင္း ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ ၀ိပႆနာဉာဏ္စဥ္ေတြဟာ တက္တက္ျပီး ကိေလသာ မ၀င္မစြက္ေတာ့ဘဲ မွတ္ခ်က္ေတြဟာ ေကာင္းေကာင္း ေကာင္းေကာင္း လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ဆယ္ခုေျမာက္ျဖစ္တဲ့အႏုေလာမဉာဏ္ထဲလည္းေရာက္ကေရာ အဲဒီ အႏုေလာမဉာဏ္ကေနျပီးေတာ့ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ကို ေပါင္းကူးေပးလိုက္တာ ရုပ္နာမ္တို႔ ျဖစ္ပ်က္မႈ ဆင္းရဲဒုကၡေတြဟာ ျဖဳတ္ဆို ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ကာ အတုမရွိ ေအးျမခ်မ္းသာ လွတဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားပါေရာတဲ့။
          အဲဒါ့ေၾကာင့္ “သည္းခံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္” ဆိုတာဟာ ၀ိပႆနာတရားပြားမ်ား အားထုတ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္ေတြ႔ ဒိ႒ ကိုယ္တြင္းေပၚ ဆင္းရဲဒုကၡကို ၾကပ္ၾကပ္သည္းခံရမည့္ အႏုေလာမခႏၲီကို ဆိုတာလို႔သာ မွတ္ေပေတာ့၊ ေနာက္ဆက္မေမးနဲ႔ သိခ်င္ရင္ ဆရာေကာင္းမ်ားထံဆည္းကပ္ခစားျပီး ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ၾကည့္ သိလိမ့္မယ္၊ ဒါပဲ။
          ဒကာ။           ။ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အေျဖတရားေတြ ၾကားသိရလို႔ ၀မ္းသာမဆံုးေတာ့ပါ ဆရာေတာ္၊ ဒကာၾကီးတို႔လည္း ၀ိပႆနာ ရိပ္သာနဲ႔ေတာ့ နီးနီးလာပါျပီ။
          ဆရာ။           ။ အင္း…ခုမွ နီးေန၊ ေသခါနီးေနျပီ၊ ရိပ္သာနဲ႔နီးတုန္းပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

No comments: